АНОР (АНОРҚУЛ) НАЗАРОВ

(1950-2019)

         Ўзбекистон Республикаси санъат арбоби, Давлат мукофоти совриндори, таниқли бастакор Анор (Анорқул) Назаров ўзбек мусиқа санъати ривожига салмоқли ҳисса қўшган ижодкорлардан.

Назаров Анорқул Мамадович 1950 йил 5 июнда Тошкент вилоятида Бўка туманида таваллуд топган. 1973 йилда М.Ашрафий номидаги Тошкент давлат консерваториясини туба синфида тамомлаган. 1968-1985 йилларда А.Навоий номидаги ДАКТ оркестри солисти, 1985-1987 йилларда Тошкент шаҳар мусиқа ансамбллари жамоаси бош дирижёри, 1986-1996 йилларда Ўзбекистон телерадиокомпанияси эстрада-симфоник оркестри бадиий раҳбари ва бош дирижёри, 1996-2000 йилларда “Ўзбекнаво” бирлашмаси бош директори, 2000-2002 йилларда эса бадиий раҳбари лавозимларида  фаолият юритди.  

         А.Назаровнинг ижоди ранг-баранг бўлиб турли жанрларда асарлар яратди. “Ипак йўли”поэмаси (2005), труба ва симфоник оркестр учун “Она диёр” концерт-фантазияси (2005), “Истиқлол вальси” концерт пьесаси, сурнай ва ЭСО учун қайта ишланган “Сурнай ўйини”, яккахонлар, хор, халқ чолғулари оркестри ва симфоник оркестр учун Ж.Жабборов сўзларига “Хиросима” ва “Наврўзнома”, солист, хор ва оркестр учун Ш.Қурбон сўзларига “Алёр эй диёр”, бас овози, хор ва симфоник оркестр учун “Ёд этдинг” (Э.Воҳидов), яккахон, хор ва оркестр учун “Истиқлол қўшиғи” (А.Орипов), солист, хор ва ЭСО учун “Тошкентим” (Ж.Жабборов), “Ватан ягонадир” (Д.Ёқубов), солист, болалар хори ва оркестр учун “Тинчлик орзу-ўйимиз” (Ж.Жабборов ва С.Островский), халқ чолғулари оркестри учун “Тароналар базми” (2009) асарлари шулар жумласидандир. Болалар учун ёзган “Отангга балли” (М.Мамажон), “Оймома”, “Али бобо” (А.Обиджон), “Шум бола”, “Ниҳол” (А.Орипов), “Истиқлол болалари” (Д.Ражабов), “Бобожон”, “Капалак” (М.Юсуф) каби қўшиқлари ёш ижрочилар ва тингловчиларнинг қалбидан чуқур жой олган. Бастакорнинг “Гап эгасини топади”, “Шум боланинг янги йил саргузаштлари”, “Меҳр қолур” мусиқали драма ва комедиялари, “Ҳаётга қайтиш”, “Кичкина табиб”, “Қадимда бўлган экан”, “Бир жиноят изидан” кинофильмларига, “Қайтмас” телесериалига, “Истиқлол йўлида” (1992, 2002) ҳужжатли фильмига яратган мусиқалари кенг жамоатчилик эътиборига ҳавола этилди.

Бастакорнинг фаолияти асосан эстрада мусиқа санъати  билан бевосита боғлиқ бўлиб, ўзига хос мустақил услубий ижоди билан ажралиб туради. “Мен нечун севаман Ўзбекистонни” (А.Орипов шеъри), “Ватан азиздир”, “Жон Ўзбекистон” (Ж.Жабборов шеърлари), “Ифтихор” (Х.Шарипов), “Яшнар баҳорим”, “Она юрт” (Б.Бобомурод), “Баркамол авлод”, “Ўзбекистон муштарак” (Й.Оташ), “Гўзал Тошкент”, “Юрт қадри” (Б.Исроилова), “Азиз одамлар” (М.Иброҳимов), “Изҳор” (А.Орипов) каби 120 дан ортиқ қўшиқлари ўзининг жозибадорлиги, она Ватанга бўлган муҳаббат, уни эъзозлаш, асраб авайлаш ва инсонпарварлик руҳи билан суғорилганлиги билан эътиборлидир. Ватанимизнинг Мустақиллик, Наврўз каби миллий ва давлат тадбир дастурларида композиторнинг қўшиқлари муносиб ўрин эгаллаб, тараннум этиб келинмоқда. Композитор асарлари нафақат Ўзбекистонимизда балки, АҚШ, Франция, Россия, бирлашган Араб амирлиги, Туркия каби чет давлатларда ҳам муваффақиятли  ижро этилиб келмоқда.

         Ижодкорнинг серқирра ва баркамол ижоди давлатимиз томонидан муносиб баҳоланиб, 1995 йил Ўзбекистон Республикаси санъат арбоби, 1997 йил, А.Қодирий номидаги Давлат мукофоти лауреати ва 2008 йил «Фидокорона хизматлари учун» ордени  билан тақдирланган.

                            БОРИС НАДЕЖДИН

(1905-1961)

Ўзбекистонда хизмат кўрсатган санъат арбоби, композитор, профессор Б.Надеждин ижодий ва педагоглик фаолияти билан XX аср ўзбек мусиқаси тарихида ёрқин из қолдирди. У республикамиз мусиқий-маданий ҳаётига боғланиб ижод қилди, турли жанрларда асарлар яратди, миллий композитор кадрларни тарбиялади. Ажойиб инсоний ва моҳир устозлик хислатлари билан шогирдларни, қолаверса, мусиқа жамоатчилиги ҳурматига сазовор бўлди.

Надеждин Борис Борисович Россиянинг Смоленск шаҳрида 1905 йилнинг 4 майида туғилди. 6 ёшида унинг ота-онаси Ярославль шаҳрига кўчиб ўтишади. Борис болалигидан пианино чалишга қизиқди, савод чиқарди. Лекин отаси ўғлини муҳандис бўлишини орзу қилар эди. Шу сабабли Борис гимназияни битиргач, «Реальное училище»га ўқишга кирди. Бу ўқув даргоҳида икки йил ўқиди, сўнгра Москва мусиқа техникумининг фортепиано ва композиторлик бўлимларида ўқийди. 1932 йили ўқишни битириб, Москва давлат консерваториясининг композиторлик факультетида мутахассисликдан профессор Г.И.Литинский синфида таҳсил кўради. Талабалик даврида у турли чолғулар, ансамбль ва симфоник оркестрга ҳар хил жанрларда куйлар басталайди. Кўп асарлари орасида фортепиано учун сонатина, соната, прелюдия ва фуга, вальс, фантазия, экспромт, скрипка ва фортепиано учун сюита, кантата, симфония каби асарларни ёзди. Талабалик давридаёқ педагоглик иштиёқи сезилди. Москва консерваторияси қошида 1935 йилда ташкил топган Татар студиясида мусиқа назарияси, адабиёти, таҳлили каби фанлардан дарс бера бошлайди.

1937 йили Б.Надеждин консерваторияни 2-симфонияси билан муваффақиятли битирди. Шу йили йўлланма бўйича у Тошкент давлат консерваториясига ишга қабул қилинди. Профессионал миллий композиторларни тайёрлаш энди йўлга қўйилиш пайтида у биринчилардан бўлиб педагогик фаолиятини бошлади. Бу борада миллий мусиқа анъаналарини ҳам билиш заруриятини сезган ҳолда Б.Надеждин Ўзбекистон маданияти хусусиятларини билишга интилди, ўрганди, санъаткорлар билан яқиндан танишди, ўз талабаларини ўқитди ва ўзи ҳам ўрганди, тажриба орттирди. Шуни айтиш жоизки, йиллар давомида унинг синфида битирган: И.Ҳамроев, Г.Собитов, Б.Гиенко, Ғ.Қодиров, В.Мейен, Х.Изомов, Пак-Ендин, Ю.Николаев, С.Бобоев, А.Берлин, Ҳ.Раҳимов, А.Муҳамедов, А.Малахов, С.Варелас, Ф.Янов-Яновский, С.Ҳайитбоев, М.Юсупов, Е.Шварц ва бошқалар кейинчалик Ўзбекистон Бастакорлар уюшмаси аъзоларининг катта қисмини ташкил қиладилар.

Б.Надеждин педагоглик ва жамоатчилик ишлари билан банд бўлишига қарамай мунтазам ижод билан шуғулланиб, бирталай мусиқий асарлар яратди. Айниқса, мактаб болалари учун куй ва қўшиқлар ёзиб, қатор тўпламларни чоп эттирди. Улар орасида «Фортепиано учун 6 та пьеса», «Фортепиано учун учта ўзбекча пьеса», «Боғча болалари учун қўшиқлар», «Замондош ўзбек шоирларининг сўзига Фарғона канали хақида 6 та қўшиқ», «Сегоҳ» симфоник сюитаси», Ю.Ражабий куйи асосида ўзбек халқ чолғулари оркестри учун «Хотира» поэмаси.

Б.Надеждин 2-жаҳон уруши йиллари Ю.Ражабий билан ҳамкорликда «Қасос» (Уйғун ва А.Умарийлар пьесаси) мусиқали драмасини ёзди. Ўзбек болалар театрида саҳна юзини кўрган «Қаҳрамон» номли спектаклга мусиқа басталади. 1943 йили Т.Жалилов билан ҳамкорликда «Асрлар» (Уйғун пьесаси) мусиқали драмаси, замондош рус шоирларининг сўзларига, ватанпарварлик мавзуида яккахон ва хор учун қўшиқлар яратди. Шунингдек Ҳамза номидаги Тошкент мусиқа билим юртида гармония ва полифониядан дарс берди.

Б.Надеждиннинг урушдан кейинги йилларда ҳам ижодий фаолияти самарали бўлди. 1946 йили Ю.Ражабий билан ҳамкорликда «Фарход ва Ширин» мусиқали драмаси ва 1951 йили Москвада ўтган Ўзбек адабиёти ва санъати декадаси концерт дастурида ижро қилинган «Пахта» вокал-хореографик сюита-манзарасини ёзишда ҳамкорлик қилди. Ўзбек халқ чолғулари оркестрига Ҳамза қўшиқларини ва 8 та ўзбек халқ қўшиқларини қайта ишлади ва мослаштирди. У фортепиано учун 10 та пьеса, «Болалар альбоми», 18 та болалар учун пьеса, кичик сюита, симфоник оркестр учун «Симфониетта», иккита пьеса, «Болалар учун сюита», «Поэма», иккита «Вальс», симфоник сюиталарнинг муаллифидир.

Б.Надеждин 1950 йилда «Ўзбекистонда хизмат кўрсатган санъат арбоби» фахрий унвони билан тақдирланган. Б.Надеждиннинг номи Тошкент шаҳри Яккасарой туманидаги 5-болалар мусиқа мактабига берилган.

                            АБДУСАИД НАБИЕВ

(1950)

Композитор Набиев Абдусаид Ўзбекистон Бастакорлар уюшмаси сафига 1988 йили қабул қилинди. У ўзининг сара асарлари билан замонавий ўзбек профессионал мусиқа санъатининг ривожланишига ҳисса қўшиб келмоқда.

Набиев Абдусаид Сафиевич 1950 йилнинг 16 октябрида Тошкентда ўқитувчи оиласида туғилди. У 1957-1967 йилларда ўрта умумтаълим мактабда ўқиди, айни пайтда мусиқа мактабининг ўзбек халқ чолғулари бўлимида чанг чалишни ўрганди. 1967 йилдан Низомий номидаги Тошкент давлат педагогика институтининг мусиқа-педагогика факультетида сабоқ олди. Мусиқа басталашни ўрганиб, ҳар хил куйлар ёзди. Таниқли композитор Р.Вильдановдан композициядан бир неча дарс олди. Бунинг натижасида фортепиано учун «3 пьеса» пайдо бўлди. Ўқишни битиргач, Тошкент вилояти болалар мусиқа мактабида ўқитувчилик қилади. Бироқ, мусиқа басталаш иштиёқи кун сайин ортиб борди. А.Набиев 1971 йили Тошкент давлат консерваториясининг композиторлик факультетига ўқишга кирди. У мутахассисликдан аввал С.Жалилдан сабоқ олди, сўнгра Б.И.Зейдман синфида ўқишни давом эттирди ва 1977 йили консерваторияни муваффақиятли битирди. Ҳарбий хизматдан кейин у 6 ва 8-сон болалар мусиқа мактабида ўқитувчилик ишини давом эттирди. 1981-1983 йиллари Республика ҳарбийлаштирилган дамли чолғуларда тарбияланувчи мусиқа-интернатида фортепианодан дарс берди.

1984 йили Республика ўқувчилар саройи бадиий бўлимида жўрнавоз бўлиб ишлади. 1986 йилда миллий чолғулар ансамблига бошчилик қилди. Сўнгра ўқувчилар саройида «Юлдуз» рақс ансамблида концертмейстерлик қилди. У 1971-1987 йилларда фортепиано учун пьеса, сўзсиз қўшиқ, 2 та прелюдия, рақс, токката, алла, рондо, вариациялар, вальс-миниатюра, скерцо асарларни яратди. Айниқса, машҳур ўзбек халқ куйи «Тановар»ни дутор ва танбур жўрнавозлигига ўхшатиб қайта ишлаган фортепиано пьесаси республикамиз ва чет эл пианиночилари ижросида машҳур бўлиб кетди.

Шунингдек, муаллиф скрипка, виолончель ва фортепиано учун «Трио», скрипка ва фортепиано учун «Соната», флейта ва торли квартет учун «Тонг отиши» пьесаси, симфоник поэма, торли квартет, гобой ва фортепиано учун пьеса, флейта ва фортепиано учун пьеса, виолончелчилар квартетига «Сюита», хор, яккахон ва симфоник оркестр учун «Кантата», фортепиано ва симфоник оркестр учун бир қисмли «Концерт», халқ чолғулари оркестри учун пьеса, симфоник оркестр учун «Вальс», «Ўзбекча сюита», камер симфоник оркестр учун «Симфония», жўрсиз хор учун «Ёшлик қўшиғи» З.Обидов сўзи, болалар хори учун «Баҳор ҳақида қўшиқ» (А.Ҳожи сўзи) ва ўзининг шеърига «Спорт ҳақида қўшиқ», А.Носирова сўзига «Баҳор келди» қўшиғи, В.Саъдулла сўзига «Палов» қўшиғи, Ш.Одил сўзига «20-ёшим» романси, ўзбек халқ чолғулари оркестри учун «Баёт рақси» ва «Дуторим» куйларини қайга ишлади. Республика қўғирчоқ театри учун «Фотиманинг саргузаштлари» (Н.Ҳабибуллаев пьесаси)га мусиқа басталади. Бу мусиқали эртак 1987 йил қўғирчоқ театрлари фестивалида биринчи ўринни эгаллаган. 1989 йили Сиэтл (АҚШ), 1990 йил Ҳиндистон, Покистон ва МДҲ мамлакатларида ижро этилган. 1993 йили Й.Охунбобоев номидаги Ёш томошабинлар театрида саҳналаштирилган «Таронинг тоғлардаги саргузашти» (Миско Мабудо-«Япон эртаклари» асосида, 1991 й.) мусиқали эртак ҳам диққатга сазовордир. А.Набиев бу спектакль мусиқасини ёзишда япон фольклорига мурожаат этган. Ўзбекфильм буюртмаси билан «Ўғриям одам» кинокомедиясига мусиқа ёзди. (Режиссёр И. Эргашев). Бу фильм МДҲ мамлакатларида намойиш этилган. Турк халқи ҳаётидан олинганлиги учун композитор шу услубда мусиқа басталайди. 1994 йил камер оркестр учун ёзилган «Шабада» виртуоз асари эшитувчиларни ўзига тортиб шу пайтгача концерт залларида, ижодий учрашув ва байрамларда ижро этиб келинмоқда. Бу тоифадаги асар машҳур итальян созандаси ва композитори Н.Паганинининг «Абадий ҳаракат» услубида ёзилган. Бундай асарлар қаторига А.Набиевнинг камер оркестри учун 2000 йилда ёзилган «Шодиёна» ва 2002 йилда камер ансамблига ёзилган куйлар, «Мадҳия» (1999 й.) эстрада қўшиғи киради. 2001-2002 йиллари А.Набиев фортепиано ва камер оркестр учун «Муножот» пьесасини, дўмбира ва ХЧО учун Концерт (2007), ғижжак ва ХЧО учун Концерт (2008), чанг ва ХЧО учун Концерт (2009)ларни яратди. Муаллиф бу асарларида ҳам, соло чолғулари ва оркестрда миллий нола ва қочиримлар жарангдорлигидан моҳирона фойдаланган.

Композитор ўзбек мусиқаси табиатининг жаз услубига бўлган муайян яқинлигини топди. Натижада «Сайқал», «Сўзсиз қўшиқ», «Тановар», «Шабада», «Шодиёна», «Бахтиёр», «Навқирон ёшлар» каби асарлари пайдо бўлди.

                      НАЖИМАДДИН МУҲАМЕДДИНОВ

(1937)

Қорақалпоғистон Республикаси мадҳияси мусиқасининг муаллифи, Ўзбекистон ва Қорақалпоғистонда хизмат кўрсатган санъат арбоби, Давлат мукофотлари совриндори, педагог ва жамоат арбоби, композитор Нажимаддин Муҳамеддинов 1970-йилларда ўз овози билан мусиқа ижодкорлигига кириб келди ва тез орада ёрқин асарлари билан танила бошлади. Ўзининг опера, балет, симфоник, вокал-симфоник асарлари, қўшиқлари билан замонавий профессионал мусиқа санъати ривожланишига муносиб ҳиссасини қўшиб келмоқда.

Нажимаддин Мухамеддинов Тахтакўпир тумани Қораузак шаҳарчасида 1937 йилнинг 26 августида туғилди. Нажимаддин  1956 йили Ҳамза номидаги Тошкент мусиқа билим юртига ўқишга киради. Бу ерда ғижжак синфида бир ўқув йили сабоқ олади, сўнгра машҳур педагог Тител раҳбарлигида скрипка чалишни ўрганади. 1961 йили ўқишни битириб, Нукус мусиқа билим юртида скрипкадан ўқитувчилик қилади. Бу даврда у қўшиқ, куйлар басталай бошлади ва 1964 йили Алмата давлат консерваториясининг композиторлик факультетига кириб, профессор Е.Рахмадиев синфида композициядан сабоқ олди ва 1971 йили ўқишни битирди.

Нукусга қайтгач, ёш мутахассиснинг машаққатли мустақил ижодий фаолияти бошланади. 1971-1977 йилларда у Бердах номидаги филармониянинг бадиий раҳбари, 1977-1988 йилларда Қорақалпоғистон Бастакорлар уюшмаси ҳайъат раиси, 1988-1999 йилларда Қорақалпоғистон Республикаси Маданият ишлари вазири лавозимларида ишлади. Н.Муҳамеддинов 1999 -2009 йилларда Нукус санъат билим юрти директори, 2009 йилдан Қорақалпоғистон Бастакорлар уюшмаси раиси, 2017 йилдан Қорақалпоғистон композиторлари ва бастакорлари уюшмаси раиси вазифасида ишламоқда.

Н.Муҳамеддинов ижодий фаолиятининг доираси кенг ва кўп қиррали. Она юртига меҳр қўйган ва унга бутун ижодини бағишлаган композитор халқ турмуши, тарихи, мусиқа меросини ўрганиб, турли шакл ва жанрларда ифодалашга интилди. Филармонияда ишлаган йиллари у профессионал миллий рақс ансамбли тузиб, унга кўп куйлар ёзади. Симфоник оркестр ва хор тузиб, улар учун симфоник ва вокал-симфоник асарлар басталади. Қорақалпоқ халқининг асрлар давомида чеккан жафоларини акс эттирувчи «Хонавайрон бўлган халқ» симфоник поэмаси, биринчи қорақалпоқча симфония, 2-симфония, «Қорақалпоғистон» кантатаси (Е.Раҳмонов сўзи), камер чолғу куйлардан фортепиано учун пьесалар, сонатина, вальс, соната, вариациялар; скрипка ва фортепиано учун «Қўшиқ ва рақс»; камер симфоник оркестр учун «Рўмол», «Ангалак» хореографик сюиталари, «Рақс» сюитаси; овоз ва торли квартет учун «Наресте» (И.Юсупов сўзи) балладаси. У яратган кўплаб қўшиқлар орасида «Саҳралар» (А.Қурбонбоев сўзи), «Қиз қиялан биласез» (Б.Сенкиязов), «Гошшан ўлкам» (Г.Сейтназаров сўзи), «Жаслик» ва «Аму олтын жагыс» (Утамбетов сўзлари) «Бир дастаным, болениг» ва «Мустақиллик гуллари» (И.Юсупов сўзлари), «Ярим бар» (Ажинияз сўзи), «Бир аўызсуйемен» ва «Нокисим гоззал орайўм» (С.Даулеталиев сўзлари).

Н.Муҳамеддинов ижодий тажрибаси ва маҳорати ижодкорликнинг энг мураккаб жанри ҳисобланмиш опера ёзишга журъат қилади. XIX асрда яшаб ижод этган қорақалпоқ мумтоз шоири Ажиниязнинг ҳаётига бағишланган шоир, драматург У.Юсупов либреттоси асосида 1987 йили «Ажинияз» операсини ёзади. Қорақалпоқ мусиқа маданияти тарихида бу биринчи операни саҳналаштириб, Бердах номидаги мусиқали театр жамоаси томонидан томошабинлар эътиборига ҳавола этдилар. Мазкур операнинг премьераси чинакам катта маданий воқеага айланиб кетди. Н.Муҳамеддинов «Ажинияз» асаридан кейин 1997 йили «Қирқ қиз» операси ва «Айжамал» балети, 1998 йилда «Бахытлы бўлынг болалар» мусиқали драмаси ва «Тоғрыз тонқылдақ ҳэм бир шингилдек» мусиқали комедиясини яратди.

                     АБДУРАҲИМ МУҲАМЕДОВ

(1923-1980)

Ўзбекистонда хизмат кўрсатган санъат арбоби, композитор А.Муҳамедов XX аср ўзбек мусиқаси тарихида ёрқин из қолдирди. У ўзига хос овози билан мусиқа ижодкорлигига 1950-йилларда кириб келди. Унинг яратган ажойиб лирик, оммабоп хор қўшиқлари, миллий услубда ёзган симфоник ва мусиқий саҳна асарлари замонавий маданиятимизни бойитди.

Абдураҳим Муҳамедов 1923 йили 10 декабрда Тошкент шаҳрида туғилди. Туғма истеъдод эгаси тасвирий санъат ва мусиқа билан қизиқади, қалам ва мойбўёқда ҳар хил расмлар чизади. Ҳаваскорлик тўгарагида мандолина, домбра, дамли чолғулардан альт, баритон чалишни ўрганади ва оркестрда қатнашди. 1938 йили 7-синфни битириб, Тошкент саноат техникумининг химия-технология бўлимига ўқишга киради. Ўқишни 1942 йилда битиргач, ҳарбий хизматга чақирилди ва Жанубий Украина фронти жангларида қатнашди. 1943 йилда оғир ярадор бўлди. 1944 йили Тошкентга қайтиш унга насиб этди. Бир йилдан сўнг ўзбек давлат филармонияси қошидаги ўзбек халқ чолғулари оркестрига ишга қабул қилинди. 1952 йили Ўзбекистон радиоси ҳузуридаги ўзбек халқ чолғулари оркестрига ишга ўтади. Оркестрда ишлаб юрган кезлари 1946-1950 йилларда Тошкент мусиқа техникумининг ўзбек халқ чолғулари бўлимида ўқийди ва мусиқа басталашга қизиқади. С.Бобоевнинг дўстона маслаҳати билан у 1948 йилдан бошлаб Тошкент давлат консерваториясининг тайёрлов бўлимида композиторлик мутахассислигидан сабоқ олади. 1950-1955 йилларда асосий босқичида профессорлар Б.Б.Надеждинда композициядан, А.Козловскийда чолғулаштиришдан таълим олади. «Ёшлик» симфоник поэмаси билан ўқишни битиради. Ёш мутахассис йўлланма билан Ўзбекистон Маданият вазирлиги Санъат бош бошқармасида инспектор вазифасидан иш бошлади. 1956-1957 ўқув йилида Тошкент давлат хотин-қизлар педагогика билим юртида мусиқа ўқитувчиси, 1958-1960 йилларда Тошкент телестудиясида мусиқа муҳаррири бўлиб ишлади. 1960-1965 йилларда яна санъат бош бошқармасида муҳаррир, мусиқа бўлими бошлиғи, репертуар бўлими аъзоси лавозимларида ишлади. 1965-1972 йиллари А.Муҳамедов ўзбек давлат филармониясининг тарғибот бўлимида, 1972-1974 йиллари Ғафур Ғулом номидаги адабиёт ва санъат нашриётида мусиқа муҳаррири бўлиб ишлади. 1974-1975 ўқув йилида Низомий номидаги Тошкент давлат педагогика институтининг мусиқий педагогика факультетида мусиқа назариясидан дарс берди. 1975-1977 йилларда ўзбек давлат филармонияси қошида янги ташкил этилган «Гўзал» ашула ва рақс ансамблининг бадиий раҳбари ва бош дирижёри вазифасида ишлайди.

А.Муҳамедов композитор сифатида шаклланишида ўзбек халқ мусиқаси ва унинг намояндалари, ўзи ишлаган ўзбек халқ чолғу оркестрлари, рус, оврўпо классик композиторлари ҳамда ўзбек композиторларидан М.Бурҳонов, М.Левиев, Д.Зокиров, С.Юдаковларнинг ижоди катта роль ўйнади. Уларнинг таъсири остида шаклланган бўлсада, А.Муҳаммедов изланиб, ноёб мусиқий асарлар яратишга ҳаракат қилади ва ўз услубини топади.

А.Муҳамедов ижодий фаолиятининг илк давридан бошлаб, замон руҳига мос қўшиқлар яратишга эътиборини қаратди. Унинг ижодида қўшиқ жанри етакчи ўрин эгаллайди. У қўшиқларини асосан замондош ўзбек шоирлари П.Мўмин, З.Обидов, Камтар, Миртемир, А.Бобожонов, З.Диёр, Т.Тўла, Я.Қурбон, Э.Охунова, Мирмуҳсин, Н.Орифжонов, А.Нурмуҳамедовлар билан ҳамкорликда яратди. Улар ўз замондошларининг меҳнат жасоратларини, ватанга бўлган меҳр-муҳаббат, тинчлик учун курашни, ёшларнинг севги ҳис-туйғуларини ифодаладилар. Яккахон ва хор ижросида айтиладиган кўплаб қўшиқлар орасида «Жон қизлар», «Етти қиз», «Шоҳи сўзана», «Куйлайман», «Тошкент овози», «Чилонзор чиройли», «Сени эслайман», «Бир оқшом бўйдоқман», «Қирғиз қизига», «Бир наззора» лирик ва лирик-ватанпарвар қўшиқлари билан бирга хор учун «Гўзал Фарғона», «Тинчлик байроқдори», «Дилдор қиз», «Жон Ўзбекистон», «Яшна, ҳур Ватан», «Дўстлик қўшиғи», «Спортчилар қўшиғи» каби оммавий қўшиқлар ижрочилар репертуаридан кенг ўрин олиб, машҳур бўлиб кетган эди.

А.Муҳамедов болалар учун ҳам жозибали, оригинал қўшиқлар яратди. Ўзбекистон радиосининг болалар учун эшиттиришлари йиллар давомида унинг «Юлдузча» қўшиғи билан бошланиб келди. Болалар ҳаётига сингиб кетган «Арча қўшиғи»сиз янги йил байрами ўтмаган бўлса керак. Ёки композиторнинг «Салимжон нимжон», «Қўғирчоғим, алла», «Капалак», «Алла», «Алла қўзичоғим», «Тантиқ қиз», «Сабоқ ол» каби қўшиқлари жажжи ижрочи ва тингловчилар қалбидан жой олган.

Муқимий номидаги мусиқали драма театрида А.Муҳаммедов қозоқ драматурглари Қ.Шанғитбоев ва К.Бойсеитовлар билан ҳамкорликда П.Мўмин асарига «Жон қизлар» (1963 й.), тожик драматурги С.Улуғзоданинг «Гавҳари шамчироқ» (1967 й.) ва П.Мўмин пьесаси асосида «Олифта» (мусиқаси Н.Халилов билан ҳамкорликда) мусиқали комедияларни яратди. Бу асарларни томошабинлар қизғин кутиб олишган. Уларнинг адабий мазмуни замон ёшлари ҳаётидан қизиқарли воқеалар, тўқнашувлар, орзу-умид ва ҳис-туйғулар мусиқада ёрқин ифодасини топа олган. Бастакорнинг мазкур спектаклларга басталаган куйлари ёрқин оҳангдорлиги билан ажралиб туради. Айни пайтда бу композиторнинг катта истеъдодидан дарак бўлди.